با نگاهی به دلایل تخریب در ساختمانها در زلزه های اخیر دنیا ؛مسئله تنه زدن ساختمان های مجاور به یکدیگر بسیار مورد توجه قرار گرفته است وموارد متعددی از خرابی را فقط به تنه زدن ساختمان ها به یکدیگر نسبت داده اند.
آماری از زلزله مکزیکوسیتی نشان میدهد که سازه هایی که با ساختمان های مجاور خود به صورت متصل و تقریبا هم ارتفاع احداث شده بودند در یک ردیف به صورت واحد عمل کرده و خسارت کمتری دیدند و درعوض در هر ردیف ساختمان هایی که در آخرین قسمت از زنجیره سازه ها قرار داشتند یعنی در گوشه واقع شده بودند از یک طرف حمایت نشده و آسیب بیشتری دیده بودند. مکانیزم تخریب در ساختمانهایی که در مجاورت همدیگر قرار دارند و بین انها درز انقطاع مناسبی وجود ندارد, بدلیل هم فاز نبودن ارتعاشات در حین زمین لرزه به یکدیگر ضربه میزنندکه این مسعله باعث بروز خسارات شدیدی در محل برخورد میگردد. هنگامی که اختلاف ارتفاع دوساختمان مجاور زیاد باشد یا زمین شیبدار باشد، این خسارت شدیدتر است برای حذف ویا کاهش خسارات ناشی از باید با پیشبینی درز انقطاع؛ ساختمانها از همدیگر جدا شوند و یا با فاصله حداقل از مرز مشترک با زمین های مجاور ساخته شوند.
درز انقطا عطبق مبحث 6 برای حذف و یا کاهش خسارت و خرابی ناشی از ضربه ساختمان های مجاور به یکدیگر ساختمان های با ارتفاع بیشتر از 8 متر و یا بلندتر از دو طبقه باید با پیش بینی درز انقطاع از یکدیگر جدا شده و یا با فاصله ای حداقل از مرز مشترک با زمین های مجاور ساخته شوند. حداقل عرض درز انقطاع در هر طبقه یک صدم ارتفاع آن طبقه از روی تراز پایه است، برای تامین این منظور فاصله هر طبقه ساختمان از مرز زمین مجاور حداقل باید برابر پنج هزارم ارتفاع آن طبقه از روی تراز پایه باشد. درز انقطاع که بین ساختمانهای مجاور قرار داده می شود را می بایست با مصالح کم مقاومت و پرکننده های تغییر شکل پذیر یا خرد شونده پر کرد, در غیر اینصورت در طول زمان و یا در اثر سهل انگاری در هنگام ساخت با ملات ، خرده آجر و پر می شود و فلسفه وجودی خود را از دست می دهد.
